Himalaya

Vanmorgen sta ik vroeg op om op tijd te zijn voor de zonsopgang boven de himalaya. Deze is ongeveer tussen half acht en half negen, afhankelijk vanaf welke plek je dit wilt bekijken. We sliepen in een hotel in een heel klein gehuchtje zoals er in Tibet zoveel zijn. Volgens mij zijn het handelsnederzettingen waar de nomaden en agrariërs hun noodzakelijke waren inslaan. Overdag is het vaak een drukte van belang en is er voor ieders gading wel wat te vinden. Wat mij opvalt is het ongelofelijk  grote aantal honden wat er door de hoofdstraat van elk gehucht loopt of ligt. Soms liggen er wel tussen de tien en vijftien honden bij elkaar te slapen. Het verhaal gaat dat de Tibetanen geloven dat hun gereïncarneerde voorouders huizen in de honden en dat het daarom van belang is dat het de honden aan niets mag ontbreken. Het hotel waar we slapen is basic en  daarmee bedoel ik niet dat de Tibetanen beter zorgen voor hun honden dan voor de toeristen maar soms is basic wel erg basic.  Er is in dit hotel soms wel electriciteit maar nooit geen warm water. De kachel, een soort combi airco, krijg ik , ondanks veel moeite niet aan de praat. We zijn er al snel achter dat er een afstandbediening bijhoort maar dat er voor het hele hotel maar een beschikbaar is. De bedrijfsleider stelt voor ons de verwarming in met het apparaat en het werkt inderdaad.....tot de electra uitvalt. Ik heb gelukkig thermo ondergoed, dikke sokken en een uitstekende thermo slaapzak in Kathmandu gekocht. Ik heb hierop niet bezuinigd en daar ben ik nu erg blij mee.We gaan eten in het dorpje. We komen aan bij een deur met een grote zware lap met een tibetaans symbool ervoor en schuiven onder de lap door naar binnen. Er zijn een aantal vertrekken in het huis maar die zijn allemaal leeg en koud.  Ik wordt door een lieftallige dame de weg gewezen en kom uiteindelijk in een klein vertrek waar een  kookfornuis lekker staat te snorren en waar het behaaglijk warm is. Iedereen zit er door elkaar heen zich te warmen aan de kachel. We bestellen ons eten. Voor mij Egg Fried Rice en een tomato soupe en het geheel afgemaakt met een lekker Lhasa biertje. Ik eet al twee weken vegetarisch en wordt al een echte Boedhist. Aan de wand preiken diverse afbeeldingen van lama's, pacnchen lamas  en boedha's en diverse Tibetanen in de ruimte prevelen tussen de gerechten door allerlei binnensmondse gebeden. We bevinden ons op 4200 meter boven NAP en ik merk dat goed. Soms lijkt het alsof ik een ademhaling oversla en moet dan echt even stoppen om mijn ademhaling weer te reguleren. Het blijkt dat avonds na zonsondergang er nog minder zuurstof in de lucht zit vanwege de afkoeling maar of dit echt klopt weet ik niet. Ik slaap die nacht wel erg slecht. Ik droom allerlei onzinnige zaken en wordt met regelmaat, vanwege waarschijnlijk het zuurstofgebrek, met een hard bonkend hart wakker. Ik vind het op zijn minst gezegd onplezierig. Om half zeven de volgende vertrekken we naar een magnifiek uitzichtpunt . Voordat we er zijn moeten we eerst in het aardedonker over allerlei bergwegen. Het blijkt later wel dat we langs allerlei diepe ravijnen zijn gekomen waarvan het goed is dat ik het niet gezien heb. Halverwege komen we bij een militaire controlepost waar Wim en ik ook acte de precence moeten geven in de aanwezigheid van onze paspoorten. Alles wordt minutieus gecontroleerd en na de nodige stempels en kritische blikken kunnen we door. Dan merk je pas echt dat Tibet een in zijn vrijheid beknot land is en China een vreemde mogendheid. Na nog een uur door de bergen te hebben gereden komen we aan op de top van een pas. Ik zie de contouren van de Himalaya maar voor de zonsopgang zijn we nog te vroeg. Het kan nog wel een hal uurtje duren en ik ga dan ook nog even mijn ogen dichtdoen in de jeep. Na een half uur vallen de eerste goudkleurige lichtstralen op de pieken van de Himalaya. Het is zo adembenemend mooi dat ik iedereen aan moet raden daar heen te gaan. Over de pieken van de Himalaya strijkt het licht en geeft het een gouden rand. De rest van de massieven blijft nog in een mysterieus schaduw gedompeld wat het betoverende effect alleen maar toe doet nemen. We hebben een magnifiek uitzicht vanaf de pas Rang La op maar liefst vijf achtduizend plussers te weten de Cho Oyu, de Mount Everest , de Lhotse, de Mount Macalu en de Xi Xa Pangma. Een eindje verder is een heuvel van niets waarop waarschijnlijk een nog beter uitzicht te vinden is. Wim en ik lopen naar boven maar na tien meter ben ik al helemaal in ademnood. Mijn longen piepen en mijn hart gaat als een dolle te keer en dreigt uit zijn borstkas te springen. Ik laat Wim verder de heuvel op gaan en daal zelf weer af richting jeep. Hier is het vast net zo mooi en Wim is zo weer terug.....dacht ik. Na een half uur wordt ik toch een beetje bezorgd. De conditie van wim is beter maar je weet het maar nooit. Als mijn hart bij mij al zo tekeer gaat onder deze omstandigheden hoe moet dat dan zijn bij iemand die zoveel ouder is. Ik ga naar de gids en chauffeur en we spreken af met de Jeep omhoog te gaan om naar Wim te gaan zoeken. Eenmaal boven krijgen we Wim gelijk in het zicht. Hij staat gewoon te genieten van het fabuleuze uitzicht en weet zich van de prins geen kwaad. niets aan het handje.  In deze overweldigende natuur speelt tijd gewoon een geheel andere factor. Ik ga naast hem staan en samen beleven we dit mooie moment. Het is overigens wel stervenskoud en vanwege het steeds fotograferen vriezen mijn vingers er bijna af en zijn mijn voeten door en door verkleumd. Het duurt zeker twee uur voordat ik weer een beetje warm ben maar dat dat heb ik er graag voor over.