Naar Dhaitar, voorbij de Kathmandu valei

Om half tien hebben we afgesproken in het Mandala hotel met Rhamani. We gaan vandaag naar Dhaitar, een klein gehuchtje op het platte land voorbij de Katmandou valei. In Dhaitar wonen de ouders van onze gids Hira en zijn we uitgenodigd om bij hen te ervaren hoe het leven op het platteland is. De vader van Hira heeft een heel klein stukje Grond waar hij aardappels, maïs en gember verbouwd. Verderop heeft hij nog een klein rijstveldje. De familie heeft een koe en twee geiten. Van de opbrengst van het land en de koe kunnen ze leven maar het is wel een heel hard leven. De moeder en grootmoeder wonen samen met Vader In een klein boeren huisje welke door vader zelf gebouwd is.  Het geheel bestaat uit hout en leem. Op de begane grond is een kleine woonkamer met een lemen vloer waar op een open vuurtje in de hoek gekookt wordt. De rook trekt omhoog via het trapgat door een gat in het dak naar buiten. Op de eerste verdieping zijn drie kleine slaapkamertjes. Wim en ik zijn in een van de drie kamertjes ondergebracht. We kunnen net niet rechtopstaan. De open ramen worden afgesloten door houten luikjes.  We worden door de familie bijzonder gastvrij ontvangen, zoals bijna overal in Nepal,maar het communiceren met elkaar is erg moeilijk.  Op het moment dat ik mijn  gevoelens aan mijn iPad toevertrouw is vader naast mij gaan zitten en kijkt met grote verwonderde ogen wat ik aan het doen ben. Ik laat wat foto's zien van thuis, mijn kinderen , de hond en nog veel meer. Twee volkomen verschillende werelden komen hier bij elkaar. Ik maak met mijn iPad een foto van vader en grootmoeder. Ondertussen is de buurman aan komen wandelen en maakt kennis met ons. Hij vertelt dat hij bijna blind is en zou vereert zijn als we een beker  melk willen komen drinken  van de ene koe die hij heeft.  Op voorwaarde dat de melk gekookt wordt gaan Wim en ik mee. Ik bedank hem uitbundig voor de genereuze uitnodiging en vertellen dat we vereerd zijn.  De buurman vertelt dat hij sinds twee maanden Engels leert en biedt zijn excuses aan als hij ons of wij hem niet begrijpen. Ik versta hem echter goed en geef aan dat ik vind dat hij een groot talent heeft. Hij vertelt dat hij overdag , vanwege zijn handicap, eigenlijk niet veel kan doen en dat hij zich nutteloos voelt.Hij heeft een zoontje die hij smorgens naar school brengt en smiddags weer ophaalt en dat is zijn volledige invulling van de dag. Daarbij komt dat  zijn vrouw ook een handicap heeft. Zij heeft een halfzijdige verlamming en kan daardoor zelf ook niet erg veel doen. Grootmoeder woont in en is doof. Al met al een zeer zorgelijke situatie. Ze wonen in een kleine lemen woning die helaas nog maar gedeeltelijk is afgebouwd. Er moet nog een verdieping en een zolder op maar er is geen geld meer. De vraag is of dat ooit nog wel gaat lukken, volgens de buurman. Grootmoeder kookt de melk en schenkt voor ons twee flinke bekers in. Het smaakt vol en romig en ik geniet ervan maar er schieten wel allerlei gedachten door mijn hoofd. Ondertussen komt er een nieuwsgierig  buurjongetje van een jaar of vijftien kijken naar die vreemde mannen uit het buitenland. We zijn hier in een omgeving waar men absoluut geen toeristen gewend zijn en we zijn dan ook een bezienswaardigheid. Buurtbewoners komen toevallig langslopen om even te kijken. Op mijn vraag aan het buurjongetje wat hij later wil worden zegt hij zeer resoluut "Zanger". Hij vraagt of hij een lied voor ons mag zingen en binnen een fractie van een seconde barst hij uit in een of andere Amerikaanse hit. We applaudiseren en om eerlijk te zijn klonk het best goed. Mijn advies, doorgaan, vooral doorgaan, neemt hij  ter harte. Om niet achter te blijven zingen Wim en ik nog "droomland" van paul de leeuw en andre hazes en als klap op de vuurpijl "ketelbinkie" maar ik heb niet de indruk dat we in Nepal volle zalen gaan trekken. ondertussen worden we door de moeder des huizes uitgenodigd om te komen eten. Een zeer traditionele Nepalese maaltijd op een grote schaal. Rijst, een soort witte bonen met kruiden en diverse groenten en een soort linzensoep die door de rijst geschept wordt. Iedereen zit in kleermakers zit op de lemen vloer en eet met de rechterhand. Ik bedank de ouders van Hira voor hun gastvrijheid en dat het voor ons een eer is een dag onderdeel van hun dagelijks leven te mogen  uitmaken. Wim en ik slapen op de eerste verdieping in het kleine kamertje waarbij je via de houten luiken uitkijkt op de bergen. Om acht uur gaat de hele familie naar bed en wij volgen gedwee. Het leven hier is heel eenvoudig en volledig afgestemd op het ritme van de dag. Ik moet nog wel aan de blinde buurman denken en zijn vrouw. Die nacht slaap ik echter als een blok en wordt de volgende dag om zeven uur weer wakker. Een nacht van elf uur. Sinds tijden geheel uitgerust. Na een stevig ontbijt van maispap en curry met aardappels en groenten beginnen we aan onze Nike van acht uur naar Naverkotte. Een tocht dwars door de heuvels en bergen. Ik ben benieuwd wat voor ontmoetingen dit weer met zich mee zal brengen.