Vlucht naar pokhara

We hebben met ramani om zeven uur afgesproken in de lobby het hotel. Ik moet mijn spullen nog pakken de de noodzakelijke zaken selecteren voor de trekking in de omgeving van de anapourna. Die opgaaf lijkt in eerste instantie simpel maar om half twaalf snachts was ik nog bezig om een goede selectie te maken.Zou het nietbte koud zijn. moet mijn donzen tracking jack mee. Moet mijn in Katmandu aangeschafte slaapzak mee die bestand is tegen twintig graden vorst en moet mijn zwembroek wel of niet mee. Allemaal helse dilemma,'s. Het weer in de buurt van jomsom is uitermate slecht. tijdens het hoogseizoen in november is het meestal goed weer. Tussen de 25 en 30 graden en mooie strakke blauwe luchten waardoor je enorme vergezichten schijnt te hebben zijn meer regel dan uitzondering. We waren al gewaarschuwd dat het veel geregend had in de buurt waar wij naar toe gaan en zijn op het ergste voorbereid. Ramani begroet ons op z,n nepalees. Namaste Cees en Wim en vouwt zijn handen in een devoot gebaar en verteld ons glimlachend dat er vertragingen zijn op het vliegveld van Katmandu. Eerst maar ontbijten en dan zien we wel weer verder. We nemen plaats aan de ontbijttafel en bestellen een gewoon ontbijt met toast, scrambled eggs en zwarte koffie om wakker te worden.
Vlak naast onze tafel zit een deur naar de kleedruimte van het personeel. Een van de kelners heeft waarschijnlijk op het hoekje een koudje te pakken want hij haalt op een vreseliejke manier diep vanuit zijn longen zijn neus op en spuugt het resultaat met een ferme boog in de wasbak. Dit ritueel wordt drie tot vier maal herhaald. Ik kan u verzekeren dat ik op een heel andere manier naar mijn scrambled eggs zat te kijken. Wim schoot alleen maar in de lach. Na mijn koffie te hebben gedronken stappen we in een door Ramani geregelde taxi naar het vliegveld waar we ruim op tijd aankwamen. Na een uitermate chaotische incheck waarbij ik de taxichauffeur van de weeromstuit in plaats van 300 roepia's er 3000 geeft zitten we in de vertrekhal samen met nog minsten 1000 touristen. Het blijkt dat het vliegveld van pokkara gesloten is. Uiteraard moeten we daar heen. Van de vliegtuigmaatschappij waar wij mee vliegen is niemand aanwezig en het Engels wat keihard door de luidsprekers galmt versta ik in ieder geval niet. Alleen de vlucht nummers van de vertrekkende vliegtuigen kan ik ontwarren. het lijkt erop dat we de komende uren vast zullen zitten. Iedereen zitbin hetzelfde schuitje en dat schept een band. rond een uur of twaalf spreek ik een toeriste Duitsland die net de annapourna trekkingnheeft gedaan en als ik vertel dat als we vandaag nog aankomen in pokkara we nog met een jeep naar Jomsom willen. Ze kijkt me aan of ik water zie branden.nAchteraf begrijp ik ook wel waarom. de weg naar Jomsom is op sommige stukken zo slecht dat je nauwelijks vooruitkomt. Opeens loopt Wim naar een balie edward ets en krijgt te horen dat er op een andere vlucht nog plekken open zijn en dat we daar met mee mogen vliegen. Voordat we het in de gaten hebben zitten we in een klein propellorvliegtuigje waar ongeveer zeventien passagiers in kunnen. er zitten er echter maar 10 in. Na een snellen start , een spannende vlucht en een nogal stevige landing komen we aan in Pokarra .Mijn bagage is omgecheckt en ligt wonder boven wonder klaar op het vliegveld. DE gids en chauffeur staan al de hele fagnop ons te wachten en de reis naar Jomsom kan beginnen. het blijkt een rit van minstens 11 uur te zijn en de kans dat we Jomsom halen is minimaal. de jeep blijkt een suzuki Swift te zijn. De weg is op sommige plaatsen zo slecht dat de gids uit moet stappen om de beste route aan te geven en de dikke stenen aan de kant te gooien. haverwege stoppen we bij een road lock voor het betalen van tolgeld. Dat geld wordt volgens Hira onze gids gebruikt voor het onderhoud van de weg. ik kan niet anrs zeggen dat de omgeving waar we doorijden rond uit spektaculair is. mooie doorkijken en panorama,'s , uitzichten in het dal waar de witte rivier doorheen stroomt en bij tijd en wijle spectaculaire hangbruggen. Opvallend zijn de vele vrouwen die met enorme bossen hout of rijst op hun hoofd langs de kant van de weg lopen. Nog opvallender is het dat negen van de tien keer de man erachter loopt. ik kijk mijn ogen uit en merk bijna niet dat door het schudden en bonken van de auto mijn nieren en lever spontaan door mijn lijf aan het wandelen zijn. We bereiken Jomsom met geen mogelijkheid en besluiten dan ook in Beni te overnachten. Beni is een klein handelsplaatsje met veel toeriste handel. We overnachten in het Yeti hotel en hebben een eenvoudige kamer met sanitair. We eten in het hotel en gaan vroeg naar bed om de volgende dag uitgerust te kunnen gaan beginnen aan de minstens 8 uur durende tocht naar Jomsom. Ik zit in een nogal verkrampte houding op mijn bed dit verhaal te schrijven. na een dag als vandaag voel ik echt al mijn spieren en hoop datnik snel slaap. Excuus voor de typfouten maar correctie zit er echt niet meer in.Wim ligt met kleren en al op bed te snurken. Ik vraag me af of ik hem wakker moet maken zodat hij een beetje ordentelijk in bed kan liggen of zal ik hem maar laten slapen. Ik kies voor het eerste. Welterusten.