Van Beni naar Jomsom

Vanmorgen om zes uur opgestaan na een belabberde nachtrust. Tientalen honden spandden vannacht samen om mij het leven zoveel mogelijk zuur te maken en dat is ze behoorlijk gelukt. Daarbij komt dat ik zoals gewoonlijk in het buitenland behoorlijk darmklachten heb en me niet goed voel. Ik neem een licht ontbijt en check via de wifi van de lodge mijn berichten op Mijn blog. Het is werkelijk ongelofelijk. We zitten in de midle of nowhere. Er is geen warm water en de stroom valt elke tien minuten uit maar er is wel wifi. Wat me echt opvalt is dat we overal uiterst vriendelijk worden ontvangen. De Nepalezen vind ik erg toegankelijk. Je voelt je gauw welkom. Dat komt ook door onze gids Hira die erg zijn best doet om het ons naar onze zin te maken.  Hier en daar tolkt hij voor ons en dat maakt het kontakt maken iets gemakkelijker alhoewel veel Nepalezen Engels spreken.
Vandaag gaan we een poging ondernemen om naar Jomsom te komen. Een 8 uur durende rit per jeep en bus. Vlak in de buurt van het yeti hotel, een creatievere naam hebben ze waarschijnlijk niet kunnen bedenken, is het vertrekpunt van alle jeeps die richting Jomsom gaan. Het systeem is vrij simpel. Je koopt een kaartje bij de kaartverkoper , gaat in de jeep zitten naar Jomsom en wacht tot hij helemaal vol is. Eerder vertrekt de jeep niet. Wim en ik nemen achter in de jeep plaats waar twee banken tegenover elkaar staan. Op elk bankje kunnen drie passagiers. Voorin de jeep zijn twee banken waar zeven nepalezen zitten. Wim is al niet zo'n kleintje en ik ben natuurlijk al helemaal flink uit de kluiten gewassen. Tel daar drie Nepalezen en een stoere Rus bij en je snapt wel hoe we zaten.    Al gauw verlangde ik terug naar het comfort van de Suzuki Swift van gisteren. Een jeep is welliswaar beter bestand tegen ruig terrein maar rijdt daarom ook harder. De weg is ook  nog  eens ongelofelijk slecht en naast mijn lever en nieren laten nu ook alle andere onderdelen los. De rit duurt ongeveer anderhalf uur naar de volgende stop bij titre. De omgeving is waanzinnig spectaculair. Enorm diepe ravijnen en onmetelijke kloven met in de diepte de woest stromende kali gandaki rivier. Schuimend en kolkend water stort zich woest naar beneden. Een ideale plek voor rafting wat bij navraag bij onze gids Hira ook wordt bevestigd.Her en  der liggen rotsblokken zo groot als huizen en op verschillende plaatsen zijn grote hangbruggen met lange reeksen gebedsbvlaggen. Veel lokale Nepalezen lopen langs deze route met handelswaar of zijn onderweg naar werk of huis. Veel mannen en vrouwen dragen hun spullen op het hoofd of gebruiken hiervoor een hoofdband. Sommige Nepalese vrouwen zijn zo klein van stuk maar dragen zo'n ongelofelijke hoeveelheid op hun hoofd dat je je ogen bijna niet kan geloven. Bij titre stappen we uit en gaan lopen. Het is een tocht van ongeveer twee uur naar de volgende pleisterplaats waar we de bus naar Jomsom nemen. Het is een geweldige ervaring om met je rugzak op langs dit pas te lopen. je komt ogen en oren te kort. Veel backpackers lopen deze tracking maar ook veel gelovigen die terug komen uit Moukthinat van een pelgrimage . onderweg ontmoeten we een grote groep hindoestanen  uit India  die in totaal tien dagen reizen vanuit India. Hindoestanen moeten eenmaal in hun leven vier belangrijke plaatsen bezoeken waaronder Moekhtinat zodat ze vredig het nirvana binnen kunnen gaan. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd in de groep en iedereen staat ons even vriendelijk te woord. Opvallend is dat sommigen een zeer hoge leeftijd hebben en enkelen slecht ter been zijn.  Zij worden geholpen door de jongeren in de groep. Indrukwekkend dit mee te maken. Het lopen gaat me overigens steeds moeilijker af. Ik voel me slap en bibberig en zweet als een otter. Nou doe ik dat laatste al gauw maar het is nu wel opvallend. Het is niet zo warm dus dat is geen ordentelijke  verklaring. Mijn darmen spelen nog steeds op en heb regelmatig krampen. Ik denk dat het daar mee te maken heeft en neem me voor om alleen nog maar vegetarisch te eten. Het landschap waar we door lopen is adembenemend mooi en is in geen woorden uit te drukken. Toch ben ik blij als we in de buurt zijn van de bus die ons naar Jomsom zal gaan brengen. Na een lunch van noedelsoep om de zouten aan te vullen en cola om de dar flora om zeep te helpen gaan we op zoek naar de bus die we al snel aan de andere kant van Titre. dan volgt een rit van 5 uur die ik niet snel vergeten. Was het landschap smorgens spectaculair, vanmiddag is Het hier een veelvoud van. Daar komt bij dat de weg veel smaller er gevaarlijker is dan smorgens, de ravijnen dieper en de rotsformaties groter. Ondanks het feit dat ik me tot drie maal toe mijn hoofd tot bloeden's toe gestoten heb aan het dak van de bus, dit tot groot leedvermaak van twee kleine Nepalese jochies die werkelijk onder de bank rolden van het lachen, had ik dit nooit willen missen. Om vijf uur komen we aan in Yomsom. Aanvankelijk had Hira nog het idee door te reizen naar ghasi maar de chaufeur van de jeep die we hadden willen nemen is er al mee gestopt. Hij zit in zijn jeep te roken en te gamen op een gameboy. Bijzonder contrast. We gaan naar het trekking hotel en vinden daar een prima hotelkamer met warm water. Ondertussen is de buitenlucht afgekoeld tot bijna 4 à 5 graden en ben ik werkelijk tot op het bot toe verkleumd ondanks mijn warme kleren en nomad jack. De warme douche en bord met vegetarisch Fried Rice en een glas met lokaal gebrouwen appel cider gevolgd door een glas Nepalese  plumb wine doet wonderen. Ik heb tot nog toe geen hond kunnen ontdekken dus met dat slapen zal het wel goed komen. Een bijzondere dag die me het tijdsbesef volkomen heeft doen vergeten en mijn hoofd leeg maakt.