De pashupatinat tempel 

Een van de bijzondere plaatsen in Kathmandu die ik nog heel erg graag wil bezoeken is pashupatinat. Het is de heilige hindoe tempel waar veel hindoes uit Kathmandu  hun doden in de openbaarheid laten cremeren. De tempel ligt aan de oevers van de heilige rivier de Bagmati. Ik heb er al wel het een en ander over gehoord maar ben erg benieuwd naar welke indruk het op mij maakt. We komen aan bij de entree en betalen duizend roepies pp. We komen langs de bekende souvenir stalletjes en ook hier zijn de verkopers weer erg vasthoudend. Wat dat betreft  is Kathmandu een zeer liberale stad. Er zit overal handel in. We lopen langzaam de heuvel op en komen bij de Bagmati rivier. Aan de ene oever van de rivier zijn de betonnen verbrandingsplaatsen gelegen. Op de achtergrond zie ik de hindoetempel liggen. Her en der zie ik fel oranje gekleurde hindoes uit India die je voor geld mag fotograferen. Daar wordt veelvuldig gebruik van gemaakt. Ondertussen merk ik dat ik hier een beetje afkeer van krijg. Op twee crematie plaatsen zijn brandstapels voorbereid. Achter een van de stapels ligt een brandcard met daarop een afgedekt stoffelijk overschot. De familie van de nabestaande staan ernaast en op verzoek van de, naar mijn idee, de ceremoniemeester wordt de overledene opgetild en naar het water van de Bagmati gedragen om een rituele wassing te ondergaan. Het kleed wordt van de overledene afgehaald en van andere kleding ontdaan. Alles wordt in het water gegooid en drijft langzaam weg.  Blijkbaar heeft de overledene een aantal zoons. Het is bij hindoes gebruikelijk dat de oudste zoon  het ritueel leidt en uiteindelijk ook dmv een toorts het vuur aansteekt. De  brandcard met daarop de overledene  wordt door de zoons richting vuurplaats gedragen en driemaal linksom de brandstapel gedragen. Daarna wordt de overledene op de brandstapel gelegd en wordt de stapel door de ceremoniemeester aangevuld. Het stoffelijk overschot wordt diverse malen bestrooid met allerlei kleuren waar oranje en rood de hoofdmoot van uitmaken. Uiteindelijk steekt de oudste zoon dmv een toorts de stapel aan ter hoogte van de mond. Een klusje wat me niet lichtvaardig uit te voeren lijkt en ik merk de moeite die ik heb om er naar te blijven kijken. Het fotograferen is makkelijker. Daarna wordt het geheel met vochtig riet afgedekt om blijkbaar  de temperatuur in de brandstapel goed te reguleren. De hele tijd sta ik met gemengde gevoelens het bijzondere ritueel gade te slaan. Het hele ritueel vindt plaats in de volledige openbaarheid . Overal staan toeristen met camera's en video om dit bijzondere tafereel vast te leggen. Ik ben er een van en neem van mij aan, als jongen uit de polder, dat dit echt gemengde gevoelens met zich mee brengt. Het lijkt wel alsof de familieleden zich helemaal niet bewust zijn van de aanwezigheid van de vele toeristen aan beide oevers van de Bagmati. Na verloop van tijd heeft het vuur de volledige brandstapel in haar bezit genomen en stijgen de rookwolken ver boven de tempel uit. De ceremoniemeester is ook verantwoordelijk voor het verloop van de crematie en zorgt ervoor dat vuur goed brand en na een uur of vier het stoffelijk overschot tot as is vergaan. Op de weg terug lopen we weer langs de souvenirswinkeltjes. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik wellicht iets onvriendelijk was dan doorgaans. Tot slot zegt Hira, de gids tegen me :  "That's all about live."