De oude man

Opeens was hij er en niemand weet waar hij vandaan kwam. Uit het niets zat hij op een goede of kwade morgen op een oude overgebleven lemen vloer van een huisje dat tijdens de aardbeving was ingestort. Hij is blind en niet in te schatten oud. Hij zit in kleermakerszit met een oude versleten steenrode deken om zich heen geslagen en wiegt wat doelloos heen en weer. Zijn haren zijn dun en grijs en zijn verweerde huid is donkerbruin. Om zich heen liggen plastic flessen, zakken en weggesmeten oude kranten. Voor hem staat een plastic fles met water gekregen van een barmhartige voorbijganger. In een klein bakje staat nog een bodempje rijst wat snel wordt opgegeten door een schurftige straathond. De man geeft een schreeuw als hij in de gaten heeft dat zijn laatste restje eten door de hond wordt weggeroofd. Hij slaat met zijn arm richting de hond maar mist. Zijn slaapplaats ligt aan de voet van een grote muur die een boeddhistisch klooster omringd. Vanuit de openstaande ramen hoor ik de chant "Omani Padme Hum". Heil aan de mensheid. Naast me staat een kleine, vriendelijk ogende, boeddhistische non die de man thee brengt. Op mijn vraag of de monniken geen plekje voor deze man in het klooster hebben antwoord ze dat de man ziek is en daarom niet naar binnen mag.
Opnieuw hoor ik het "Omani Padme Hum". Ik loop weg maar de woorden dreunen na in mijn hoofd.