Vertrek naar Nepal

Vroeg in de ochtend zwaai ik Alma uit. Haar brood heb ik zoals altijd gesmeerd en in een plastic boterhamzakje in haar fietstas gedaan. Ze heeft vandaag niet veel te doen heb ik begrepen. Er is de jaarlijkse lek en Linge dag met in de ochtend een ligconcert waar het muziekstuk canto ostinato uitgevoerd zal worden door Sandra en Jeroen van Veen. Van 250 leerlingen wordt verwacht dat zij tijdens de hypnotiserende tonen van de piano rustig op de grond liggend de meditatieve klanken tot zich te laten komen. Ik begreep dat de meeste leerlingen aan het genieten waren van deze eenmalige kans onder schooltijd uitgebreid met elkaar te whatsappen en sms'en Om drie uur is Alma weer thuis. Mooi op tijd. Het lijkt nu alweer een eeuwigheid geleden dat Alma mij rond vijf uur naar Schiphol bracht. De hele dag had ik de tijd om de laatste bagagestukken te verzamelen voor de grote reis. Gisteravond brak nog even de paniek uit toen ik nergens meer mijn gopro camera kon vinden maar deze bleek uiteindelijk al ettelijke weken onder een hoop spullen in de schuur te liggen daar terechtgekomen na een lang weekend in Leek in Drenthe. Je kan ook niet in alles even goed zijn houdt ik Alma voor. Op dit moment zit ik op het vliegveld van Abu Dhabi te wachten op de transfervlucht EY0290 van Ethinat Airlines naar Kathmandu. Het is warm en erg benauwd. Ik denk dat het 8 uur 's morgens is maar het is eigenlijk pas kwart over vijf en dat gevoel past beter mij me. Ik heb een cappuccino met een croissant besteld en mijn eerste betaling met mijn mastercard gedaan. Ik wist de pincode feilloos uit mijn hoofd omdat ik deze drie weken geleden opnieuw aan heb moeten vragen bij de ING nadat deze ver in de krochten van mijn geheugen was weggezakt. Wat moet er in de loop van mijn leven toch een hoop zijn weggezakt in deze uithoeken van mijn brein. Waarom zou het toch zijn dat ik wel de meest onzinnige dingen die geen enkel nut hebben wel onthoudt maar de voor mij belangrijke zaken niet. Geen idee waarom. Om tien uur start het boarden voor de vlucht naar Katmandu en ik ben ooggetuige van een bijzonder schouwspel. Een uitermate, in zowel igedrag als uiterlijk, onvriendelijke en hooghartige stewardess van Ethinat Airlines probeert een weerloze Nepalees duidelijk te maken dat hij geen twee stukken handbagage in het vliegtuig mee mag nemen. De beste man duikt ineen en kijkt de vrouw met grote waterige ogen aan en mompelt in een onverstaanbaar Engels dat hij het niet begrijpt. De vrouw draait een label uit een apparaat en plakt deze onder het slaken van een diepe zucht op de koffer van de man die nu helemaal ten einde raad is. Met een zetje wordt de man de transferbus in geduwd met achterlating van zijn koffer.
Ook dit keer heb ik een stoel bij de nooduitgang en daardoor meer beenruimte. Dat is erg fijn met maar één nadeel en dat is dat de rugleuning niet in de ligstand kan. De vlucht duurt gelukkig maar vijf uur en om de twee minuten valt mijn hoofd van de slaapvoorover waarbij mijn nekwervels gevaarlijk kraken. Gelukkig zie ik hetzelfde effect bij mijn buurman en deze is zelfs twee koppen groter wat mogelijk tot ernstige schade aan zijn gestel zou kunnen leiden. Één keer slaat hij met zijn voorhoofd op de rand van de stoel voor hem waarbij hij verwilderd om zich heen kijkt of niemand het gezien heeft. Zoonlief Eric is al vanaf woensdag in Kathmandu en heeft al zijn intrek het het Marsyangdi Mandala hotel genomen in de wijk Tamil. Tamil is de toeristenwijk bij uitstek met leuke eettentjes, winkels en dakterrassen en in de jaren zestig en zeventig enorm in trek bij rondtrekkende hippies. In die tijd was er nauwelijks verkeer in Kathmandu maar nu is het een gekkenhuis. Wandelaars, fietsers, scooters, bussen en riksja's verplaatsen zich al roepend, toeterend en bellend van de ene kant naar de andere alsof er nooit een verkeersregel heeft bestaan. Het bijzondere is wel dat er in Kathmandu verhoudingsgewijs met andere grote steden veel minder ongelukken gebeuren. Blijkbaar zorgt de absolute noodzaak tot opletten voor een grotere verkeersveiligheid. Om drie uur arriveert Alma op de fiets thuis. Mooi op tijd. Rustig rijden we naar Schiphol en langzaam verplaats ik mij in een andere wereld. Eric en Hira halen mij op van het vliegveld in een totaal verrotte witbruine Suzuki swift . Je kijkt zo door de bodem op straat en allerlei groene en bruine mossoorten groeien door diverse doorgerotte plekken van het chassis. Het valt me gelijk op dat veel gebouwen in Kathmandu behoorlijk beschadigd zijn door de recente aardbeving. Hira onze gids verteld dat het huis van zijn ouders ook zwaar beschadigd is. Zij wonen het grootste gedeelte van hun leven in een kleine nederzetting net buiten de Kathmandu vallei en hebben onlangs moeten besluiten om te gaan verhuizen. Zij zijn het landleven gewend en kunnen maar mogelijk aarden in een stad als Kathmandu. In 2011 heb ik bij hen mogen logeren. Dit was een bijzondere belevenis. Hira verteld dat hij 20.000 euro wil verdienen om weer een klein huisje op het platteland te willen bouwen. Hij heeft het idee dat zijn ouders niet gelukkig zijn in de stad. Ik ben benieuwd wat ik de komende weken nog meer aan verhalen te horen zal krijgen. Vanavond zijn we Tamil in geweest en hebben Mexicaanse borrito's gegeten omdat alle Nepalese gerechten op waren. Een beetje jetlag heb ik wel en ben moe. Morgen wat trackingbenodigdheden kopen en ons voorbereiden op de rit naar Pokhara waar onze bergtocht begint. Tien dagen lopen in het Annapurna gebergte. Wat een avontuur.