Naar Annapurna Base Camp

Ik heb geslapen als een blok en dat is ook niet zo gek na alle vermoeienissen van de afgelopen dagen. Ik geniet met volle teugen maar het is wel een hele inspanning en moet het zware stuk nog komen.
Chomrong ligt op de top van een berg en vanaf daar gaat het eerst bergafwaarts tot aan de rivier waar je met een grote hangbrug naar de André kant van de vallei gaat. Het is een gebied waar nog wel wat bewoning is maar daarna kom je in een gebied waar wel minder mensen wonen.
Het zicht op de Annapurna en de Machapuchare wordt steeds mooier en scherper en de weersverwachting ziet er prima uit. Tijdens de afdaling vanuit chomrong kijk je op de berg die we moeten beklimmen en de moed zakt me bijna in de schoenen. Mensen zo groot als mieren zie je in een rij een lange trap op klimmen en vraag, tegen beter in, aan onze gids of we naar heen moeten wat hij uiteraard bevestigend beantwoord.

Het plan is om naar Machapucha base camp te lopen op 3700 mrt en dan te kijken hoe het gaat. Worden we ziek dan blijven we daar of gaan naar beneden. Gaat het goed dan blijven we een uur of drie op deze hoogte om te acclimatiseren en trekken daarna door naar het Annapurna base camp. Nepalezen en Tibetanen gebruiken preventief tegen hoogteziekte veel knoflook en dat hebben Eric en ik ook maar gedaan. Mochten we de weg krijt raken dan is het altijd mogelijk ons te volgen aan de hand van de knoflookgeur want bij alles wat ik doe ruik ik mijzelf. We drinken thee met knoflook, eten pizza met knoflook en een aantal keren gewoon pure knoflooktenen. Of het ligt aan de grote hoeveelheden knoflook die we hebben veroverd maar we hebben nauwelijks last van hoofdpijn of misselijkheid. We besluiten dan ook naar het Basecamp door te lopen en daarnet overnachten.

Bij elke stap die we zetten voelen we het tekort aan zuurstof en voel je je slap en buiten adem maar elke stap die we zetten is het de moeite waard. We lopen door een kaal landschap waar overall om ons heen als door een reuzenhand her en der geheel willekeurig rotsblokken zijn neergesmeten. Elke keer als we rond een rotsblok lopen is het zicht op de Annapurna mooier.
Het laatste traject duurt ongeveer twee uur en is niet heel erg steil maar door de hoogte en daardoor het gebrek aan zuurstof maakt het het lopen erg zwaar. Na twee uur flink stoempen komen we aan bij onze lodge op Annapurna base camp. Het is er erg koud en denk dat het al vriest. Ik trek onmiddellijk al het warms aan wat ik bij me heb en ben nog nooit zo blij geweest met mijn thermo ondergoed van de Hema wat ik speciaal voor deze reis heb aangeschaft. Het kost wat maar dan heb je ook wat.

Elke avond liggen we om acht uur in bed en ook vanavond. Ik heb het idee dat ik de hele nacht heb liggen dromen en wijt dit aan de hoogte. Ook tijdens mijn reis door Tibet had ik hier last van alhoewel dit op 5400 meter hoogte was. Minsten zes keer moet ik mijn bed uit om naar de wc te gaan en heb erge dorst maar heb geen water meer.
Om zes uur maakt Eric mij wakker om samen naar de zonsopgang te kijken op de Annapurna. Om kwart over zes wordt de eerste piek door de eerste zonnestralen geraakt en daar willen we bij zijn. Overigens zijn we niet de enigen want iedereen die in de lodge slaapt wil dit moment meemaken. Overigens blijkt dit ook niet zo gek te zijn want het is een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. Ik heb een mooie plek op een rotsblok uitgezocht en overzie alle pieken van de Annapurna.

Vanaf het moment dat de eerste zonnestralen de berg raken lijkt het of deze in brand staat. Alle schakeringen van geel goud en oranje zijn in dit moment waar te nemen. Een visueel spektakel waar je alleen maar stil van kan worden en dat gebeurd dan ook. Alle vermoeiden van de afgelopen dagen vallen van ons af en we genieten in het moment dat we daar zitten. Hier was het voor bedoeld. Dat ik hier met mijn zoon Eric mag zitten maakt het alleen nog maar specialer.