Naar Pokhara

Het oude antieke centrum Durbar Square is ernstig beschadigd geraakt door de aardbeving van afgelopen april. Vooral de oude historisch paleizen en tempels zijn onherstelbaar beschadigd. Van enkele gebouwen is alleen nog een hoop stenen over. De eerste berichten van de aardbeving komen weer boven en ook de YouTube-filmpjes van aanwezige toeristen herinner ik me weer.

Nu loop ik er zelf en dat geeft een heel bijzonder gevoel. Ik raak in gesprek met een straatverkoper. Een pientere man die later actief blijkt te zijn in de vakbond in Nepal en een uitgesproken mening over de huidige politieke gang van zaken. De aanleiding hiertoe is mijn vraag of de gewone Nepalees iets merkt in zijn voordeel van het geld dat ingezameld is naar aanleiding van de ramp van afgelopen april. Het algemene idee is dat het geld in de zakken van de verkeerden verdwijnt. Sinds een paar weken is er een nieuwe grondwet in Nepal aangenomen die een maoïstisch fundament heeft.
Tot nu toe wordt de gewone man in de straat volgens hem vergeten en zijn het de politici en hun vrienden die er het meeste garen bij spinnen. Wie weet of de maoisten wel wat welvaart brengen. Volgens de straatventer is het toerisme in Nepal volledig ingestort terwijl dit de grootste bron van inkomsten voor de gewone Nepalees is. Daar komt bij dat de huidige regering afspraken heeft gemaakt met China over de alternatieve invoer van brandstof wat in het verkeerde keelgat is geschoten van India waar Nepal tot nu toe zaken mee deed. Daardoor zijn er al drie maanden lang blokkades aan de Indiase grens en wordt de brandstof onbetaalbaar. De Nepalees merkt dat door de dramatische terugloop van het aantal toeristen . De straatverkoper vertelt mij dat de toeristen geen risico willen lopen en vrij willen kunnen reizen naar de interessante plekken van Nepal. Een liter diesel kost al gauw acht tot tien dollar. Bijkomend effect va het toenemende grote tekort aan brandstof is dat bijna alle restaurants op houtvuren koken en er heel veel gerechten niet te goed te bereiden zijn. Ook wij hebben dit gemerkt in de restaurants waar we hebben gegeten. Veel was er inderdaad niet te krijgen maar wisten daar niet de oorzaak van. Het verhaal van de straatverkoper maakte veel duidelijk. Vooral het effect op de toeristenindustrie is desastreus.

We staan om kwart voor zes op om de bus te pakken naar Pokhara. Het is een zeven uur durende rit door een ongelofelijk land. Het kijken vanuit de bus naar het afwisselende landschap, de vele dorpjes en nederzettingen en drukke steden blijven continue mijn aandacht trekken. Honderden bussen komen ons tegemoet of halen ons in. Levensgevaarlijke capriolen worden er uitgehaald door de vele chauffeurs waarbij het al toeterend inhalen voor een bocht zonder uitzicht op de weg het hoogtepunt vormt. Elke keer denk ik dat een frontale botsing onafwendbaar is maar blijkbaar onderschat ik de rijvaardigheden van de vele chauffeurs. Onderweg wordt ontbijt en lunch geserveerd. Ook hier wordt gekookt op grote vuren bij gebrek aan brandstof. We eten Dal Bath. Een Nepalees gerecht bestaande uit witte rijst en diverse curries aangevuld met groente en een soort ingemaakte pepers. Gezond en wel komen we aan bij het bus overlaadstation in Pokhara waar we gelijk besprongen worden door de vele mannen die voor de hotels in Pokhara klanten moeten werven. Gelukkig is dat voor ons prima geregeld en gaan we naar het lucky star hotel dicht bij het centrum. Het is een prima hotel, een goede kamer, warme douche en voorzien van één van de tegenwoordig meest gewaardeerde faciliteiten in een hotel en dat is WiFi. Ik douche me nog liever koud dan dat ik geen internet heb. Overigens komt dat laatste nog helemaal goed in het hotel waar we aan het eind van de eerste dag van de Annapurna tracking verblijven. Een koude douche en geen WiFi. Maar ja, als je in luxe je reizen wilt maken dan moet je hier niet heen gaan.

Aan het eind van de dag kopen we nog wat tracking spullen zoals een rugzak, wandelsokken en een hikingshirt. We eten in Pokhara en ik breng mijn plannen om tijdens de tracking vegetarisch te eten in praktijk. Ik eet heerlijke vegetarische gerechten waarvan ik de naam helaas niet meer weet. De volgende ochtend gaan we met een taxi naar het startpunt van de Annapurna tracking nadat ik voldoend geld heb gepind om de komende negen dagen door te komen. Het valt me wel op dat de prijzen in de afgelopen vier jaar behoorlijk omhoog zijn gegaan maar nog steeds is Nepal een relatief goedkoop land. Bij het beginpunt van de tracking kom ik in gesprek met een Tibetaanse vrouw die verteld dat zij, als ik het goed onthouden heb, in 1959 als kind met haar ouders vanuit Tibet is gevlucht met haar familie en zij nu als refugié in Nepal woont. Haar kinderen zijn in Nepal geboren en opgegroeid. Haar familie leeft nog steeds in armoede en zij probeert met haar familie wat geld te verdienen aan de toeristen. Uiteraard verleiden zij mij om mij portemonnee te trekken en de kleine souvenirs die zij mij aanbieden veel te duur te betalen. Van elke Tibetaan die er staat te verkopen koop ik wat. Eric schiet wat mooie plaatjes en we staan op het punt om onze eerste schreden op de flanken van de Annapurna te plaatsen als Eric mij op een wel zeer verdrietige ouwe Tibetaanse baas wijst die met tranen in de ogen zijn dochter vertelt dat ik niets van hem heb gekocht. Met deze zware schuld op mijn schouders geloof ik dat ik de Annapurna tracking nooit tot een goed einde zal brengen en poets mijn karma op door ook van deze man wat te kopen? Als dit representatief is voor wat mij nog de komende weken staat te wachten dan ben ik aan het eind van de reis failliet. De eerste uren van de tracking zijn erg zwaar.
Uit steen gehouwen trappen en door mensenhanden neergelegde stenen vormen een lange trap omhoog en nemen ons mee in een prachtig landschap van rijstvelden, bossen en schitterende uitzichten. Kleine dorpjes van een paar huizen groot laten we achter ons en iedereen zegt ons allervriendelijkst goedendag. Namasté , de Nepalese groet, is het meest gehoorde woord vandaag. Helaas wordt het uitzicht op de Annapurna door de wolken en mist aan het oog onttrokken wat wel een kleine schaduw op deze dag werpt. Vele mensen verzekeren ons dat dit de komen dagen nog helemaal goed gaat komen. In de loop van de middag , terwijl ik door een soort oerwoud loop, sta ik opeens oog in een oog met een klein soort aap die vanuit het bos de weg op loopt. Hij kijkt mij aan en ik hem en na een paar seconden van wederzijdse verbazing steekt hij de weg over en verdwijnt in het bos. Terwijl ik nog van mijn verbazing bij sta te komen steekt een tweede aap over en rent hard achter de eerste aan. Met mijn Karma zit het blijkbaar weer helemaal goed. Het tweede gedeelte van de tracking is minder zwaar alhoewel dit ook nog wel behoorlijk doorstappen is.
Na nog een paar bedelende kinderen en een gehandicapte sherpa, wiens voeten op de Annapurna zijn afgevroren, van roepees te hebben voorzien komen we rond een uur of vier aan in Lodge Namasté wat ik echt vind getuigen van een geweldige inventieve geest. Na het nemen van een ijskoude douche, ondanks het bord met daarop de tekst "hot shower 24 hour" met water wat gezien de temperatuur diep uit de gletsjers van de Himalaya moet komen ben ik aardig opgefrist en dat is een understatement. We klooien nog wat met onze oplaadapparatuur en Eric weet uiteindelijk met een soort ductape snoeren en apparatuur met elkaar te verbinden.

Rond zessen eten we. Ik bestel gebakken aardappelen met kaas en een salade. Ik vond de kaas behoorlijk op tomatensaus lijken maar dat kan aan mij liggen. We gaan vroeg naar bed en hopen op helder weer morgen zodat de Annapurna zichtbaar wordt. Ik denk voordat ik in slaap val nog aan de Oude Tibetaanse vrouw die als kind over de Himalaya naar Nepal is gevlucht en mijn reis die ik in 2011 door Tibet heb gemaakt. Ik prijs mij op verschillende fronten gelukkig.