Terug naar Pokhara

Waar we op de heenweg zes dagen over hebben gedaan gaat het ons volgens Hira nu vier dagen kosten. We dalen af van het ongerepte Annapurna base camp via Machapuchare Basecamp naar bamboo en is het de bedoeling dat we daar weer gaan overnachten. Met elke stap die ik zet merk ik dat er meer zuurstof in de lucht zit en en mijn energie langzaam terug komt.

Het gevaar bestaat dat door de afgelopen dagen aangemaakte extra rode bloedlichaampjes in mijn lijf dat ik te hard wil gaan en Eric moet mij met enige regelmaat terecht streng aanspreken. De aanblik van de Annapurna heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt en ben heel erg blij dat ik het gehaald heb zonder last van hoogteziekte te hebben gekregen. De aanblik van de grote pieken van de Himalaya en het op deze plek zijn heeft op mij een heel rustgevend effect gehad en herken dit van de vorige keer dat ik in Nepal was. Dat dit niet voor iedereen geldt blijkt wel uit het feit dat we de aankomende dagen met regelmaat de reddingshelikopter heen en weer zien vliegen die wandelaars ophaalt die wel ziek zijn geworden en niet verder kunnen lopen en onmiddellijk naar lagere regionen gebracht moeten worden. Bijna elke lodge heeft een plek waar een helikopter kan landen dus dat zegt wel genoeg denk ik. Ook op deze hoogte komt hoogteziekte dus blijkbaar meer voor dan dat ik mij gerealiseerd heb. Het is niet zo dat ik mij slecht voel maar op deze hoogte een krachtsinspanning leveren mer je heel erg goed.

Onderweg kwamen we twee Engelse mannen op een wat meer gevorderde leeftijd tegen die volgens mijn inschatting de zeventig voorbij moeten zijn geweest. Na een kort praatje met hen kwam ik erachter dat dit al de vierde keer of vijfde keer is dat zij in Nepal zijn en stellig van plan zijn nog vele malen terug te komen. De een liep er nog wel aardig vlotjes bij maar voor de ander moet het een lijdensweg zijn geweest aangezien het meer op strompelen leek dan op klimmen wat hij deed. Nu was het ook wel een hele zware klim waar zij mee bezig waren maar een beetje zorgelijk zag het er wel uit. Hopelijk is het niet één van hen die als passagier van de heli naar beneden wordt gebracht en is het gelijk de laatste keer dat zij hier zijn.

Toch dwingt wat deze mannen doen diep respect bij mij af. Het doet mij onmiddellijk denken aan de quote van Jack Kerouac . "Climb that goddamned mountain because in the end you don't will remember the time you spend at the office of mawing your lawn.". Deze quote is voor mij de drijfveer om nog vele malen bijzondere plekken in de wereld te gaan opzoeken. Niet uit onrust of het thuis niet te kunnen vinden maar om mooie en speciale herinneringen op te bouwen. Samen met Eric deel ik nu een zeer speciale herinnering en dat is goud waard.

Op zich loop ik goed maar merk dat het klimmen mij stukken beter afgaat dan het dalen. Het grootste gedeelte van het pad bestaat uit gestapelde stenen die met wat fantasie één grote trap van duizenden treden vormt. Met elke stap die ik op een volgende traptrede zet moet ik mijn gewicht opvangen en dat geeft keer op keer een flinke tik op mijn kniegewricht en rug. Eric vindt het prettig tijdens het afdalen voor mij te lopen zodat hij niet elke keer geconfronteerd hoeft te worden met een vader die soms wat al te ongecontroleerd naar beneden loopt en dreigt in het ravijn te verdwijnen.

Om alle lodges en teahouses te kunnen bevoorraden s er maar een manier en dat is dragen. In Bamboo zag ik een drager van ongeveer één meter zestig op een leeftijd van ruim zestig die meer dan 70 kilo aan goederen naar boven tilt. Een zeer tanig en gespierd mannetje die heel vrolijk en opgewekt in het leven lijkt te staan. Het valt mij op dat ongeacht de armoede in Nepal, want ik mag echt wel concluderen uit hetgeen ik gezien heb dat Nepal om een bijzonder arm land is, de bewoners vriendelijk, gastvrij zijn maar vooral, ondanks alle tegenslagen zoals de aardbeving en de brandstofcrisis, hoopvol in het leven staan.

Naarmate we lager komen veranderd de omgeving volkomen. We lopen door allerlei kleine gehuchtjes en en dorpjes en komen veel bewoners tegen. Het stuk wat we lopen wordt minder door toeristen bewandeld en dat merken we ook . Overigens vind ik dat helemaal prima en geniet intens van wat ik zie. Veel Nepalezen bewerken het land en zijn bezig de laatste oogst van het veld te halen. Grote gele korenschoven staan her en der verspreid op het land en velen zijn op speciaal daarvoor ingerichte plekken bezig het graan uit de aren te slaan. Er wordt naast graan ook veel rijst verbouwd op de bekende traditionele manier van terrasbouw. Het water wordt via de diverse watervallen van de bergen naar de landerijen geleidt.

Naast graan en rijst wordt er Millit verbouwd wat onder andere wordt gebruikt voor het maken van Nepalese wijn wat volgens mij verdacht veel lijkt op onze eigen Nederlandse graanjenever. Via een ingenieus systeem wordt dmv een houtvuur het graan met water vermengd en gestookt. Het is vrij aan de Nepalezen deze drank voor eigen gebruik te maken maar tijdens mijn vorige reis kwam ik een oudere dame tegen die bezig was met het maken van deze wijn in haar schuurtje en had een voorraad om de helft van de Kathmandu vallei te voorzien. Wel erg veel voor eigen gebruik lijkt mij of je moet wel een heel groot liefhebber zijn van dit goedje. Geef mij overigens maar een lekker Everest biertje na een dagje bergen wandelen.
Na vier dagen lopen komen we aan op de plaats waar we een taxi nemen naar Pokhara en is onze trekking ten einde. Een tocht van tien dagen die voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staat.