Enrico

Onder het raam van onze, voor Nicaraguaanse begrippen, zeer luxe slaapkamer, huist een behoorlijk ontregelde haan met een fikse persoonlijkheidsstoornis. Volgens mij is deze haan uit de Europese tijdszone geïmporteerd want werkelijk midden in de nacht , terwijl het nog pikdonker is, heeft deze haan de onbedwingbare neiging te gaan kraaien. Langzaamaan begint hij warm te draaien. Hij schraapt zijn keel en en met wat gekuch , gehoest en gerochel alsof mijn oude lelijke eend niet wil starten maakt hij zijn eerste nogal bizarre geluiden. Mijn orthopax classic oordoppen van wax zijn op dat moment nog niet in staat om de eerste geluiden van deze joekel van een haan, ik noem hem Enrico ( Hendrik), het hoofd te bieden, maar mijn aandacht heeft zich nu al op dit monster met veren gericht en ik kan het niet meer loslaten. Al gauw ben ik klaarwakker en is Hendrik op stoom gekomen. Hij kraait elke drie minuten of zijn leven ervan af hangt. Mijn orthopax classic oordoppen zijn niet meer in staat dit geweld buiten te houden . Ik sta op en ga douchen. Ik merk dat ik door de warmte en benauwd vochtige lucht de koude douche eigenlijk wel erg lekker vind. Om 11.00 uur is er een welkomstceremonie georganiseerd in el parque des estrella’s , het park van de sterren. Eén van de dromen van Hermana Rebecca is om gehandicapte kinderen samen te laten leven met niet gehandicapten om zo een iets tolerantere wereld te creëren. Ze denkt dit o.a. te kunnen realiseren door het bouwen van het park van de sterren. Toen ik tien jaar geleden voor het eerst te gast was bij Las Familias Especiales was het park niet meer dan een braak liggend stuk grond tegenover de officina van de stichting. Een dor stukje land met veel stenen, heel veel stenen. Je moest flink je fantasie gebruiken om hierin het park en speeltuin te zien die het nu is. Het park is uitgegroeid tot een ontmoetingsplek voor soms honderden kinderen uit Matagalpa. Vooral in het weekeinde is het bomvol . Voor twee cordobas, tien eurocent, kunnen kinderen die niet bij Las Familias aangesloten zijn hier spelen en zorgt dus het park ook voor nog wat inkomsten. Een systeem dat voor alle projecten van Las Familia geldt. Er staan allerlei wel en niet aangepaste speelwerktuigen. Geschilderd op zijn Nicaraguaans in mooie primaire kleuren. Bijna alles is geschilderd en overal staan afbeeldingen van zonnebloemen, sterren , nonnen en rolstoelen en kan er van hartenlust worden geschommeld, gewipt , geklommen en gerend. Ik ben erg onder de indruk van het park en merk dat ik best wel en beetje trots ben op het resultaat. Ik heb het gevoel, samen met alle andere betrokkenen zoals los Amigo’s Reijnaarde en natuurlijk lek en Linge een klein beetje te hebben bijgedragen aan het succes van het park en de andere projecten. Ik herinner me de eerste studenten nog van lek en Linge die meegeholpen hebben bij het aanleggen en schilderen van het aprk. Ook mij is niets menselijks vreemd. Ik ben hier echt niet alleen maar voor het welzijn van anderen en deze reis voldoet ook aan mijn twee wat opportunistische basisbehoeften; gewaardeerd te worden voor de dingen die ik doe en uit nieuwsgierigheid in ontmoeting te komen met zoveel mogelijk mensen. Ik wil graag dat mijn inzet en aanwezigheid uiteindelijk een verschil maakt dus ook hier. Mogelijk een wat naïeve gedachte in deze totaal andere wereld waar ik nu tijdelijk deel van uitmaak. Vanavond koken we in de keuken van Hermana Rebecca. Ik stel voor om gegrilde haan te eten maar het wordt pollo;k..kip. Ik ga wederom een onrustige nacht tegemoet.