Barrio El Thule

Om half elf hebben we afgesproken met Marlene Hernandez om een bezoek te brengen aan één van de sloppenwijken die Matagalpa helaas rijk is. De bezoeken aan de armsten van de armsten in deze wijken geeft mij elke keer weer een ambivalent gevoel. Enerzijds wordt er door de Madres van Las Familias, in dit geval Marlene, aangegeven dat het zeer op prijs wordt gesteld dat we deze bezoeken afleggen. Het idee dat er aan de andere kant van de wereld mensen en vooral jongeren zijn die zich het lot van deze mensen een beetje aantrekken, wat ook dat verdiend relativatie, geeft hen ,volgens Marlene, hoop en kracht op betere omstandigheden. Anderzijds strookt dit signaal absoluut niet met het gevoel wat ik heb tijdens de bezoeken. We gaan naar El Thule, een wijk die grenst aan het centrum achter de grote Kathedraal. Zoals bijna alle Matagalpesen nemen ook wij het openbaar vervoer om er te komen. Een grote gele afgeschreven Amerikaanse schoolbus brengt ons naar de plek van bestemming. Voorin de bus hangen allerlei afbeeldingen van beschermheiligen, een rozenkrans en ook Jezus in eigen persoon. Al eerder tijdens mijn reizen merk ik dat mijn vertrouwen in deze vorm van APK keuring niet zo heel erg groot is. De bussen hangen allemaal van ellende aan elkaar en soms zie je er een langs de kant van de weg staan met de motorkap open en zit de chauffeur op de stoep aan wat onderdelen te sleutelen. Eerder heb ik meegemaakt dat de bus waarmee ik van Leon naar de kust van de grote oceaan een lekke band kreeg. Op verzoek van de chauffeur moest iedereen aan een kant van de bus gaan zitten zodat de druk op de aangedane band wat minder groot was. Zo heeft iedereen, min of meer bij elkaar op schoot, de laatste driehonderd kilometer van deze in vele opzichten prachtige rit afgelegd. Het is ook nu weer een enorme verkeerschaos in het centrum van Matagalpa. . Ik ben , na ondertussen vijfmaal dit land te hebben bezocht, nog niet achter de verkeersregels kunnen komen. Scooters, motoren, handkarren, taxi’s fietsen en bussen rijden ad-random rond en veroorzaken naast een enorme uitstoot van CO2 ook een enorm lawaai. Tel daarbij de oorverdovende muziek die uit verschillende ramen en deuren van de huizen en cafés komt en vergeet niet de rondrijdende reclame auto’s met enorme luidsprekers op het dak, en je wordt gek van de herrie. Nicaraguanen zijn een lawaaiig volkje. Iets waarvan ik , met mijn, zoals iedereen weet, gevoelige zenuwen, nog wel eens wat last van ondervind. Voor de Kathedraal in het centrum van Matagalpa bevind zicht de Mercado, de lokale markt. Dit is een kleurig geheel van marktkraampjes waar van alles verkocht wordt. Dit loop uiteen van goedkope Taiwanese en chinese rotzooi tot mooie handgemaakte Nicaraguaanse souvenirs. Ook wordt er veel fruit en zelf gemaakte etenswaren verkocht. Je kunt er limonade in plastic zakjes krijgen; bijt een puntje van het zakje af, knijpt erin , drinkt ervan en gegarandeerd dat je twee uur later met een flinke diaree de rest van de dag op het toilet doorbrengt. De meeste limonade wordt namelijk aangemaakt met gewoon leidingwater en is een bron van infecties. Het enige wat je hier kunt drinken zijn verzegelde flessen met aqua purificado. Gelukkig zijn deze op elke hoek van de straat te verkrijgen voor 10 cordobas. Ongeveer 50 eurocent. Het bezoek aan de barrio maakt ook nu weer erg veel indruk op mij. Alhoewel de huisjes welke wij bezocht hebben van redelijke kwaliteit zijn doet dit niets af aan het enorme isolement waarin het merendeel van deze gehandicapte kinderen leven. Daar komt nog bij dat een aantal ouders hun gehandicapte kind binnen houden met als gevolg dat het leven van deze kinderen wel erg ontdaan is van enige stimulans tot ontwikkeling. Carlos is hier een sprekend voorbeeld van. Carlos is een vriendelijk ogende jongen van ongeveer 15 jaar en leeft in een huisje samen met zijn vader en moeder. Vader werkt overdag aan het onderhoud van de wegen en verdiend net genoeg geld om het eten te kunnen betalen. Moeder en Carlos zijn alle dagen thuis. Mijn indruk is dat de Carlos een gezond stel hersens heeft. Op mijn vragen aan hem en zijn moeder geeft vooral hij duidelijk en helder antwoord. Carlos heeft een halfzijdige verlamming en zit in een oude plastic tuinstoel met een kussentje in zijn rug. Volgens zijn moeder zkijkt hij alleen maar naar de televisie en doet hij verder helemaal niets. Hij komt niet buiten, heeft geen vriendjes of broers en zuster om mee te spelen. Hij is een paar keer naar de Recycle, het kringloop project van Las Familias geweest, maar mocht daar van zijn moeder niet meer heen. Waarom niet is volgens Marlene een volslagen raadsel. Carlos is gedoemd de rest van zijn leven, samen met zijn moeder, door te brengen in het ouderlijk huis. Wat er gebeurd als zijn vader en moeder er niet meer zijn is de grote vraag. Ditzelfde geldt voor vele duizenden andere gehandicapte kinderen in Nicaragua. Las Familias probeert verandering te brengen in de situatie van deze kinderen die in de meest bizarre omstandigheden leven. Tot nu toe ben ik diep onder de indruk van het werk van Hermana Rebecca, Marlene Hernadez en vele anderen die zich inzetten voor de kinderen. Kinderen die net als anderen vriendjes en vriendinnetjes behoren te hebben, buiten horen te komen en recht hebben op voeding en schoon drinkwater en vooral recht hebben op scholing en ontwikkeling en niet levenslang veroordeeld zijn tot de gevangenis die ouderlijk huis heet. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd als Las Familias hun werk niet meer zou kunnen doen. In één van de huisjes ontmoet ik Rosita, een jong verstandelijk en lichamelijk gehandicapt meisje van ongeveer 8 jaar oud. Ze ziet erg bleek en ziet er ondervoed uit, ze heeft donkere kringen onder haar ingevallen ogen en haar kleren zijn vuil. Dit in tegenstelling tot veel anderen uit de sloppenwijken die er vaak zeer goed gekleed en verzorgd uitzien. Het zich goed verzorgen en goed gekleed gaan is vaak het laatste waaraan, in de omstandigheden waarin deze arme verkeren,nog enige waardigheid kunnen blijven ontlenen. Ook zij verblijft alle dagen in het donkere huisje en komt nooit buiten. Ze heeft een verlamming aan zowel arme en benen en zit in een oude gammele rolstoel waarvan de voetsteunen weg zijn. Een scherp stuk ijzer zit hiervoor in de plaats en steeds schuurt de voet van dit meisje erlangs. Ik vraag aan moeder wat er aan de hand is en zij trekt de sok van haar dochter naar beneden. Een grote ontstoken wond van bijna tien centimeter boven de enkel wordt zichtbaar. De sok moet vastgeplakt hebben gezeten aan de etterende wond en ziet er verschrikkelijk uit. Waarschijnlijk heeft het meisje geen gevoel in haar benen want ze geeft geen krimp. Moeder trekt de sok weer over de wond en gaat over tot de orde van de dag. Geen verzorging, geen medicijnen, geen aandacht, niets nada. Dit zijn de momenten waarop ik hier liever niet ben.