Het beklimmen van de vulkaan

Al drie jaar heb ik het erover ik dat ik tijdens mijn volgende bezoek aan Isla de Ometepe de vulkaan de Conception wil beklimmen. Horatio, de oppergids op Ometepe, vertelt al snel na aankomst in het hotel Istiam op het scheidingsvlak van beide eilanden , dat dit niet mogelijk is. In negentienzevenenvijftig heeft de Conception een zware uitbarsting gekend en de historie laat zien dat ongeveer eens in de vijftig jaar de Conception explodeert en wie een beetje tellen kan komt er al snel achter dat een volgende uitbarsting er aan staat te komen. Er wordt dan ook door vulkanologen een toenemende activiteit gemeten in het binnenste van de vulkaan en een grote concentratie van zwavelgassen komt dagelijks vrij wat een gevaar vormt voor de gezondheid. De lokale bevolking van Ometepe wordt door de regering van Nicaragua gestimuleerd het eiland te verlaten. Een groot voordeel van het wonen op de hellingen van de vulkaan is de grote hoeveelheid vruchtbare grond en is de reden dat veel mensen op de vulkaan blijven wonen. De vulkaan mag door toeristen absoluut niet meer beklommen worden boven een hoogte van duizend meter. Het behalen van de top van zestienhonderdtien meter hoogte is dan ook volstrekt uitgesloten. Een aantal jaren geleden is er een bijzonder mooie bbc documentaire gemaakt met de titel “Byond Boundries”, de grens voorbij, waarin een tiental mensen met een lichamelijk handicap een reis maken door Nicaragua met als ultiem doel het bereiken van de top van Conception. Een zeer indrukwekkende documentaire welke een realistisch beeld geeft waar mensen ondanks hun vaak ernstige handicaps toe in staat zijn. De mensen in deze documentaire kunnen vele anderen tot voorbeeld dienen We besluiten dan ook met een select groepje van zes mensen, zonder beperkingen, een poging te doen de Madeira te beklimmen. Dit is de lagere vulkaan van dertienhonderdvierendertig meter hoogte met in het binnenste van de vulkaan een kratermeer waarin gezwommen kan worden. Volgens de kenners een uniek belevenis. We vertrekken om ongeveer zeven uur ’s morgens, ieder bepakt met minstens drie liter water. Dit laatste op dringend advies van Horatio. Eric een Nicarguaan met enige kennis van de engelse taal, zal onze gids zijn gedurende de dag. De tocht zal zo’n zeven a acht uur in beslag l nemen. De hellingen aan de voet van de vulkaan bestaan uit bonenvelden , rijstvelden en iets hoger uit bananenplantages dit alles gelardeerd met grote brokken lavagesteente die gedurende de vorige uitbarsting uitgestoten zijn. Het trackingpad loopt slingerend tussen het vulkanisch gesteente door en begint al gauw behoorlijk te stijgen. Na de bonen en rijstvelden begint het eigenlijke woud en gigantische bomen torenen tientallen meters hoog boven ons uit. In de verte horen we de brulapen roepen. Een indrukwekkende plaats om te zijn. Ik zweet al behoorlijk en merk dat ik de anderen niet bij kan houden. Het lopen op zich gaat goed maar kan alleen in mijn eigen tempo lopen meekomen. Zo gauw ik een foto maak lig ik gelijk twintig meter achter en moet de afstand overbruggen wat me steeds meer moeite gaat kosten. Mijn overgewicht gaat me parten spelen en ben doordrengt van het zweet. Na ongeveer anderhalf uur bereiken we het uitzichtpunt en een fantastisch panorama van het eiland en de Conception ontrolt zich voor onze ogen. Ondanks de behoorlijke inspanningen maakt een bijna paradijselijk gevoel zich van me meester en onderga het. Ik zie erg op tegen de rest van de tocht en besluit niet verder mee te gaan. Ik ben wel goed maar niet gek en kan gelukkig mijn ego onder controle houden. Ik wil hier verder geen discussie over hebben en besluit nog een paar honderd meter mee te lopen en daarna terug te gaan naar het uitzichtpunt . Ik overleg dit met de gids en beloof hem op dit punt te wachten op de terugkeer van de groep. Dit zal in totaal ongeveer vijf uur in beslag nemen. Gelukkig heb ik mijn mp3 speler met 8 gig aan muziek bij . Na twee minuten is de batterij al leeg en ben ik op de berghelling van de Madeira, midden in de jungle van Nicaragua geheel aan mijzelf en mijn gedachten overgeleverd. Op het uitzichtpunt staan een drietal kleine bankjes gemaakt van boomstammetjes en lianen en besluit daar op te gaan liggen. Mijn rugzak gebruik ik als kussen en al gauw val ik in een ondiepe slaap. Ik word gewekt door een zacht geritsel in de bomen boven me, open mijn ogen open en kijk recht in de gezichten van twee donkere brulapen die me zeer geïnteresseerd aan zitten te kijken. Ik kijk ook hen een poosje aan en doe een poging mijn fototoestel te pakken. Deze zit in mijn rugzak en maak daardoor zoveel bewegingen dat de apen de benen nemen en verderop in de takken gaan zitten. Een bijzondere belevenis. Ik besluit niet meer te gaan slapen maar ga mediteren en geniet van het immense landschap en het zicht op de Conception die op dat moment wolkenvrij is en mij vanaf dertig kilometer afstand een goddelijke blik gunt op haar krater. Ik voel me bevoorrecht. Na ongeveer twee uur trekt de lucht dicht en begint het hard te regenen. Ik trek mijn regenjas aan, pak mijn overige spullen en trek me terug in een soort holte onder de bomen en struiken om een beetje droog te blijven. Ik zit op mijn hurken en blijf zo twee uur stil zitten. Op een gegeven moment wordt ik uit mijn overpeinzingen gehaald door het verschijnen van een oude Indiase vrouw met een vriendelijk typerend Azteeks gezicht. Haar haar hangt in lange natte slierten langs haar gezicht en heeft een oude versleten rok aan die ooit eens kleuren heeft gehad. Ze is doorwater nat. Ze praat heel snel spaans tegen me en kijkt me lachend aan. Het feit dat ik aangeef geen Spaans te spreken boeit haar niet en ze brabbelt maar door. Het moet voor haar een bijzondere gewaarwording zijn om zo’n dikke Hollander onder de bomen van haar berg aan te treffen in een rode Nomad regenjas gekocht tijdens de uitverkoop van Intersport in Leerdam. Door de zware regen is de berghelling spekglad van de modder geworden en gevaarlijk om op te lopen. Ik zie dat deze oude vrouw op blote voeten loopt waarbij sommige hellingen meer dan veertig procent stijgingspercentage hebben. Bij haar lopen een aantal kleine kinderen in de leeftijd van vijf tot tien jaar en allemaal kletsnat en verregend. De vrouw lacht me steeds toe en ik voel me een klein beetje belachelijk . Ze geeft me een hand en vertrekt weer. Ik had dit alles voor geen goud willen missen ondanks het feit dat ik de top van de vulkaan graag gehaals zou hebben. Na vijf uur komt de groep terug, volkomen onder de modder en helemaal aan het eind van hun Latijn. Het zicht in de krater bleek minimaal te zijn vanwege de mist en regen en was een beetje een teleurstelling. Ik heb diepe bewondering voor iedereen die deze track heeft gedaan maar vooral voor Mathilde, de enige vrouw in het gezelschap, die de moed had deze beklimming te doen en tot een goed einde heeft gebracht. De grens voorbij.