alles is liefde

Matagalpa is vanuit het huis van Hermana Rebecca goed te zien. Het ligt in een vallei omsloten van alle kanten door heuvels. Het valt me op dat het er bijna altijd waait. Ook nu is het weer een drukte van belang in de stad. IJsco en limonadeventers lopen af en aan. Zelden heb ik iemand iets zien verkopen. De verkopers duwen hun kleine handkarren tegen de berg op en de belletjes bevestigd aan het stuur rinkelen continue. Ook dit constante rinkelen vormt een onlosmakelijk onderdeel van mijn beeld van Matagalpa. In el parque central, in het centrum van de stad zitten de jonge schoenpoetsertjes te wachten op klandizie in de hoop een paar pesos te verdienen. De vrouwen zitten met hun zelfgebakken pannenkoekjes, gebakken bananen en andere voedingswaren in hun provisorische kraampjes klaar voor de verkoop. Ook de bedelaartjes zijn vroeg actief en vragen regelmatig om een peso en proberen hierbij zo zielig mogelijk te kijken.De zwarte handjes en gezichtjes en de oude vieze kleding maakt het beeld compleet. Ik weet dat dit geld door de kinderen verzameld wordt en aan de ouders afgedragen moet worden. Wat er dan mee gebeurd weet ik niet maar vraag me af of deze kinderen er wel iets van zullen zien.Ik geef dan ook eigenlijk zelden iets. Als ik geld geef doe ik dit vaak alleen aan volwassenen waarbij ik een bepaald gevoel krijg. Ik weet dat dit zeer arbitrair is en voor zoveel van dit soort zaken opgaat. Aan iedereen geven kan gewoon niet dus doe ik het maar zo. Wel valt het me op dat er in vergelijking met mijn vorige reis er in Matagalpa veel meer gebedeld wordt en er ook meer toeristen zijn. Het één zal vast een relatie hebben met het ander. Mooie , bijna Hollandse stapelwolken hangen in een intense blauwe lucht boven de stad. Het wit en blauw steekt af tegen de frisse groene heuvels. Vannacht heeft het hard geregend en heeft de stad doen opfrissen. Dit geldt maar voor even want als de zon stijgt en wat langer schijnt wordt het al gauw weer broeierig en benauwd, alhoewel dit nog niets vergeleken is met hoe het hier in de zomer kan zijn. Op dit moment is het in Nicaragua namelijk winter. Op de flanken van de groene heuvels zijn de vele stenen huisjes en houten hutjes zichtbaar van de allerarmsten van de stad. We gaan op bezoek bij een bejaard echtpaar met een verstandelijk gehandicapte dochter. Eén van de Madres begeleidt ons in deze wijk omdat het lang niet overal veilig is. Vader is zesenzeventig en verkoopt allerlei handel aan de deur en kan daarmee, samen met wat zijn vrouw daarnaast verkoopt, net genoeg geld verdienen voor de huur, elektriciteit en het eten. Voor de andere zaken zoals scholing en kleding is er nauwelijks geld. Hun oudste dochter heeft een verstandelijke handicap en heeft zelf een verstandelijk gehandicapte zoon van ongeveer tien jaar. De grootouders verzorgen ook hem. Recentelijk woonden er elf mensen in dit huisje welke bestaat uit een klein woonkamertje van drie vierkante meter en een slaapkamertje van dezelfde afmeting . De muren zijn gemaakt van planken en het dak van golfplaat. De inventaris bestaat uit een zelfgetimmerde tafel en een paar plastic stoelen en een piepklein keukentje. Om binnen in het huisje te komen moeten we ongeveer drie meter omhoog klimmen via een aantal stenen die als trap dienen. Hier hebben ze nog nooit gehoord van toegankelijkheid, woonkeur en leeftijdsbestendig bouwen laat staan van woonservicecentra , wozoco’s en zorg en welzijns zone’s. De dochter en haar zoon maken gebruik van de faciliteiten van Las Familias Especiales. We worden werkelijk hartverwarmend ontvangen en vader en moeder pakken onze handen met beide handen vast.Elke keer weer ben ik ontroerd door de gastvrijheid maar geeft me gelijk een ongemakkelijk gevoel. Wie ben ik om hier te komen. Vader verteld volt trots over zijn kinderen en dat hij ze allemaal. ondanks zijn hoge leeftijd. zelf kan onderhouden.Hier is de pensioensgerechtigde leeftijd van vijfenzestig geen thema. Hier gaat het over voedsel kunnen kopen voor je gezin. Hij praat met evenveel liefde over zijn gehandicapte kind en kleinkind als over de rest van zijn kinderen. Aan alles is te zien dat zij zielsveel van hun kinderen houden. Ik vraag hen het hemd van het lijf over de levensomstandigheden, hun relatie met Las Familias en over hun grote en kleine zorgen in het leven. Na een tijdje vat ik de moed op om te vragen of vader zich wel eens zorgen maakt over de toekomstvan zijn gezin in het geval hij er niet meer mocht zijn en wie er dan voor zijn vrouw, kinderen en kleinkind moet gaan zorgen. Hij vertelt dat hij dit in handen heeft gegeven van El Padre, onze Vader, en dat hij een onwrikbaar geloof heeft in de goedertierenheid van de Heer. Wel geeft hij aan , met een smile van oor tot oor, dat als hij eerder zou overlijden dan zijn vrouw, zij nooit meer zo’n goede echtgenoot zal treffen als hij. Ze kijken elkaar aan en lachen breeduit. In hun ogen zie ik de liefde voor elkaar en al hun kinderen. Twee geweldige mensen die in al hun armoede rijk zijn. Dit is een mooi moment en ben blij en trots het te mogen meemaken. Hier leer ik veel van. Dit gaat namelijk over de kracht die liefde heet.