Naar Matagalpa

De rit in de bus naar Matagalpa is als vanouds , lang en vermoeiend maar met dit verschil met eerdere door mij gemaakte ritten, dat de higway door Nicaragua er opvallend goed bijligt. Goed asfalt en goede bewegwijzering. Er is weinig van de omgeving te zien aangezien het pikdonker is. Her er der zie je huisjes van verschillend formaat. Veel Nicaraguanen stoken en koken op hout en met regelmaat dringt de rooklucht door de openstaande ramen in de bus door. Het massaal stoken op hout moet een bijzonder groot probleem vormen voor de ecologie in Nicaragua. Complete hellingen, vooral in de omgeving van de steden worden ontbost. Naast de ecologische consequenties wordt ook nog eens het toenemende gevaar voor landslides genegeerd. Tijdens de laatste heftige regens is er aan de rand van de stad Matagalpa een grote landslide geweest en is een deel van de langs de stad lopende highway wegespoeld. Gelukkig zijn er geen persoonlijke ongelukken gebeurd maar het wachten is op een landslide in een van de sloppenwijken en dan is het leed niet te overzien. Arme mensen wonen per definitie op de plekken waar de klappen vallen. Alma en ik slapen in het huis van Donna Blanca, tegenover het huis van Rebecca. We hebben een tweepersoonskamer met eigen toilet en douche. Een ongekende luxe. Het ophangen van de klamboes vraagt wat atletisch geweld maar na een uur en enig kunst en vliegwerk ben ik klaar om te kunnen gaan slapen totdat Alma me op iets attent maakt op de muur vlak voor onze kamer. Levensgrote rode mieren lopen in colonne achter elkaar aan, naar god mag weten waarheen. Zeer doelgericht vervolgen zijn hun pad en laten zich door niets en niemand van hun doel afleiden. Ik vermoed dat ze onderweg zijn naar twee argeloze toeristen uit Nederland maar weet dat niet zeker. Na een extra controle op de klamboes val ik, onder begeleiding van de Matagalpese straathonden , in slaap. Ik wordt om een uur of half negen wakker weer wakker en voel me uitgerust. Vandaag heeft Rebecca een excursie geregeld naar een bejaardencentrum, gerund door een congregatie van nonnen, in de buurt van Esteli. We leggen dezelfde weg af welke we vannacht in omgekeerde volgorde hebben gedaan. De omgeving ziet er fris en groen uit. Een teken dat het veel geregend heeft. Mooie panorama’s van het heuvelachtige landschap glijden aan ons voorbij. Nadat ik ze attent maak op deze mooie vergezichten zetten de studenten van lek en Linge hun eerste lied in : de keus is gevallen op “ Het is een nacht” van Guus Meeuwis. We zullen gedurende de reis meer van hem gaan horen.