Verslapen

Om tien voor vier wordt er hard op mijn deur geklopt. Mijn hart bonkt me in de keel en realiseer me even niet waar ik ben. Al gauw dringt de realiteit tot me door. Ik heb me verslapen. Hoe is het mogelijk. Een reis waar ik al maanden naar uit kijk om aan te beginnen en dan verslaap ik me. Ik heb de wekker om half vier gezet maar mijn bijna vooroorlogse wekkerradio, ooit gekregen van mijn schoonvader voor ons twaalf en een half jarig huwelijk 17,5 jaar geleden heeft klaarblijkelijk zijn beste tijd gehad. Ik neem mij voor om, tegen het standpunt in van Alma, zo snel mogelijk na terugkomst ,een modern systeem in mijn slaapkamer aan te schaffen, zodat dit soort acties tot het verleden zullen behoren. Cees jr. steekt zijn hoofd om de deur en vraagt enigszins onderkoeld of het ondertussen geen tijd wordt om op te staan. We moeten om half vijf in Culemborg staan om de koffers in de bus van taxi en touringcar bedrijf Soomer te laden en af te reizen naar vliegveld Savegem in Brussel. Ik zal de details achterwege laten maar voordat iedereen in de bus zit en alle koffers binnen zijn is er menig litertje door de mooie Linge weggestroomd richting Gorinchem. Ik zal niet in details treden rond het in de bus krijgen van de idioot grote hoeveelheid bagage maar dat sommige reizigers bang waren voor het kantelen van de bus bij het nemen van de eerste rotonde spreekt voor zich. Nadat een ieder met tranen in de ogen afscheid genomen heeft van hun dierbaren vertrekken we richting Brussel. Drie weken waarin ont-moeten centraal staat, drie weken in een volkomen andere wereld, en drie weken in een totaal ander tempo. De vlucht naar Atlanta gaat voorspoedig en na ongeveer negen-en-een-half uur slapen komt het landingsgestel zacht in aanraking met de Amerikaanse bodem. Hulde aan de piloot. Ik troost me altijd maar met de gedachte dat ook hij veilig thuis wil komen. Ik wordt weer zoals gewoonlijk uit de lange rij bij de douane gepikt en wat me opvalt is hoe bijzonder het is dat de Amerikaanse overheid de meest chagrijnige mensen weten te selecteren om hun buitenlandse gasten welkom te heten. Ik moet in een apart hokje staan en wachten tot één van de douaniers mij ophaalt. Hij beveelt me mijn bagage aan te wijzen maar mag niets aanraken. Ik wilde eerst nog een flauw grapje maken over een op handen zijnde aanslag van het Dutch Kabouter Liberation Front en dat ik voornemens ben door middel van mijn nagelschaartje en flesje shampoo een aanslag te plegen op Obama, dat is per slot van rekening een groot man, maar zag daar meteen vanaf toen ik in de ogen keek van deze man voor wie het buitenhouden van mensen als mij tot een levensthema had gemaakt. Ik mocht niet meer praten en moest zijn bevelen subiet opvolgen. Gelukkig bleek ik na een uitvoerige bodycheck onschuldig te zijn en mocht het moderne Amerika van 2009 in. Wel is het raar dat ik achteraf constateer ik toch enigszins opgelucht te zijn terwijl ik rationeel weet dat er niets is waar ik mij zorgen over hoef te maken. Intimidatie is het juiste woord. Gelukkig weet ik alles gelaten over mee heen te laten komen. De vlucht naar Managua verloopt voorspoedig alhoewel de beenruimte nog kleiner is dan tijdens de vorige vlucht en mijn benen alleen maar langer te lijken te zijn geworden. Hermana Rebecca en haar hondje estrella halen ons af. De laatste doet mij nogal sterk denken aan een miniatuuruitgave van de vliegende hond uit the neverending story. Naast Hermana Rebeca en haar hond zijn nog een aantal andere leden meegekomen en ontvangen ons allerhartelijkst. Buiten staat de oude bus schoolbus die ons naar Matagalpa zal gaan brengen. De weezoete branderige lucht die ons aan alle kanten tegemoet treedt doet me opeens beseffen dat ik echt weer in Nicaragua ben. Buenos Noche Nicaragua. Goedenacht Nicaragua, het land van de tegenstrijdigheden.