Isla Ometepe

In het grootste zoetwater meer van Central Amerika en volgens sommigen ter wereld, ligt Ometepe. Ometepe is een soort Bounty Island en in mijn herinnering een oase van rust na alle hectiek van de afgelopen dagen. We gaan zwemmen, paardrijden en de vulkaan de Conception beklimmen. Dit laatste natuurlijk alleen maar weggelegd voor de die-hards. Las Familias stelt haar bus en chauffeur ter beschikking. Er gaan tien leden van Las Familias mee waaronder Eric en Herman, twee rolstoelgebonden jongeren. Intern is er binnen Las Familias een loterij gehouden en deze tien mensen zijn de gelukkigen geworden. IK realiseer me dat zij nog nooit, op een enkeling na, buiten Matagalpa zijn geweest en dat deze reis een bijzondere ervaring zal zijn. Voor de gemiddelde Nicaraguaan is het al een hele onderneming om door het land te reizen laat staan als je rolstoelgebonden bent. Er kunnen tweeëntwintig mannen en vrouwen in de bus wat betekent dat de rest met het openbaar vervoer gaat. Om een land te ontdekken is is reizen met het openbaar vervoer één van de mooiste manieren. Je komt op plaatsen waar je normaal nooit komt en komt in aanraking met de plaatselijke bevolking. Dat laatste is gedurende deze reis zeker het geval. De in de expresbus van Matagalpa richting Managua, we stappen over in Tipitapa en reizen door naar Masya. Vanuit Masya reizen we naar Rivas en van Rivas met de taxi naar St. Jorge waar de kleine bootjes naar Ometepe vertrekken. Volgens het reisbureau Matgalpatours gaat de grote boot, de afgeschreven boor van Ameland wat een geschenk is van een Nederlandse zakenman aan Ometepe, om twaalf uur. Het is dus zaak vroeg op te staan en op tijd te vertrekken. Ik sta om vijf uur op, iets wat in mijn andere wereld, wie mij kent weet dit, volslagen ondenkbaar is. De bus vertrekt om twintig over zes bij het busstation van Matagalpa. Ik koop, in mijn beste Spaans, tien kaartjes bij het loket en betaal. De dame achter het loket helpt mij zeer geduldig en vriendelijk. Tot zover gaat het goed. Precies om twintig over zes vertrekt de bus en we hebben gereserveerde plaatsen. De eerste twee uur , tot aan Tipitapa, kunnen we gelukkig zitten. Voorin de bus hangt een levengroot lcd scherm waarop dvd’s worden vertoont met lokale. Nationale en internationale muzikanten. De rest van de rit van ongeveer drie uur zullen we in verschillende bussen op elkaar gepropt staan als haringen in een ton, of beter gezegd als sardines in een blikje. Dat contact met de plaatselijke bevolking zit dus wel goed. Ik sta nog redelijk op mijzelf in het midden van de bus maar bijna alle andere gaan volkomen op in de menigte helemaal achterin de bus bij de in en uitgang. Bij elke halte komen er verkopers en verkoopsters binnen die allerlei zelfgemaakte voedingswaren willen slijten. De bus rijdt gewoon door met de verkopers erin en deze stappen er bij de volgende halte weer uit en rijden met de volgende bus weer terug. Ze wringen zich hinderlijk, al schreeuwend, een weg door de menigte wat wetenschappelijk gezien een volslagen onmogelijkheid is. Vlak boven mijn hoofd hangt de luidspreker van een zeer slechte geluidsinstallatie waarin continue volkomen overstuurde Nicaraguaanse volksmuziek te horen is. Ik ben moe, heb het erg warm, zweet als een otter en stink als een varken en mijn benen gaan vreselijk zeer doen. Ik hou een stalen buis vast en leun met mijn hoofd op mijn handen en raak in een soort trance. Het is, zoals ik al schreef erg romantisch om op deze manier een land te ontdekken. Ik dank dan ook God op mijn blote knieën dat ik in Rivas aankom, drie taxi’s bestel naar st. Jorge en het meer van Nicaragua met daarin de Conception zie. Ik had het kunnen weten, de grote boot naar Ometepe vertrekt pas om half drie.